i know

Tytuł zwodny, niby I know, ale tak naprawdę już sama nie wiem co wiem, a co mi się wydaje. Co podpowiada mi intuicja, a na co mam nadzieję. Trochę mi dziwnie, czuję się jakby mi ktoś wlał do żołądka roztopiony ołów. Nie wiem zbytnio co ze sobą począć, szykują się pewne zmiany, duuuuużo zmian. Jedna zaszła mimo, że wcale jej nie chciałam i o nią nie prosiłam. Może coś przyniesie, mam nadzieję, że nie tylko rzekę łez którą już wylałam i pewnie ze trzy, które dopiero przyjdą. Muszę je przyjąć ze spokojem, którego już dawno się oduczyłam. Dziwna sprawa.
Będę tęsknić, to fakt. Drugim faktem jest to, że mam nadzieję. Może też i przeczucie, cholera to wie. Może musimy na chwilę od siebie odejść, żeby docenić to, że jesteśmy. Może i już nigdy nie docenimy. To i tak może z 1/10 tego, co chcę powiedzieć i co przelewam na papier. Muszę się wygadać komuś, kto nie powie mi tego co już wiem, tego że to jest złe i dobrze, że się skończyło. Chociaż może i dobrze. Nie zawsze dostajemy to czego chcemy, ale zawsze to, czego potrzebujemy. Tego inną mnie nauczył inny ktoś, w innym świecie i innych czasach. Zostało. Mimo, że z tamtego okresu pozostało parę wpisów na blogu, trochę zabawnych wspomnień i niesmak.

Hey man, evening on the ground

And there is no one else around

So you will blame me

Blame me for the rocks

And baby bones and broken lock

On the garden

Garden wall of Eden

For the spider bites

And all your love as we were

We were born to fuck each other

One way or another

But I'll only lie

Down by the waterside at night

Hey man, tiny baby tears

I will collect a million years

And you can blame me

Blame me, I will wear it

In the empty, hollow part of my garden

Garden wall of Eden

And the clamor as they raise the curtain

You will, you will never make me learn

To lay beneath the mountain

Cause I'll only lie

Down by the waterside at night

Czuję się ostatnio jak dzieciak, bardziej niż kiedykolwiek wcześniej. Dojrzalej to się czułam nawet w gimnazjum. Poruszam się jak dziecko we mgle, jak ślepy bez psa przewodnika.

I nie lubię się budzić. Bardzo.

Ale piszę, piszę i piszę. Nie mam ochoty robić nic poza pisaniem, rzeczy których nie powiedziałam, bo się bałam, bo nie chciałam, bo się wstydziłam, bo uznałam za głupie. Bluzy nie oddam. Tego samego błędu nie popełnię. Ogólnie, zaparłam się tak bardzo na niepopełnianie starych błędów, że sama nie wiem czy te stare błędy nie będą dobrymi rozwiązaniami tym razem.

 Przytuliłam właśnie brata, po raz pierwszy od dawna, kocham go nad życie, ale jakoś ostatnio się oddaliliśmy. Będę płakać jak wyrośnie mu pierwszy zarost, bo zawsze miał i ma buzię jak brzoskwinka, lekki meszek i taką gładziutką. Kiedy był mały to pachniał twarożkiem. Ostatnio dużo zapomnianych rzeczy odkrywam na nowo.

A te o których chciałabym zapomnieć... Nie umiem. Nie umiem i w zasadzie to nie to, że bolą, po prostu są jak wyrzut sumienia, wyrzut sumienia którego się nie pozbędę. 

And I can't stop 'til the whole world knows my name

Cause I was only born inside my dreams

Until you die for me, as long as there's a light, my shadow's over you

Cause I am the opposite of amnesia

And you're a cherry blossom

You're about to bloom

You look so pretty, but you're gone so soon

Nie wiem czy mam coś jeszcze do dodania, może to że W KOŃCU byłam wystarczająco zdołowana, żeby coś tu napisać, co jest sukcesem.