W tym tygodniu miałam niezły maraton - nocka w szpitalu, praca, nauka. Jeszcze nie zdążyłam odespać. Aktualnie usiłuję oswoić się z myślą, że przez najbliższy tydzień nie muszę stawać na uszach.
Wybrałam już promotora i temat pracy licencjackiej. Czeka mnie parę zaliczeń (i do tego muszę w końcu napisać pracę zaliczeniową z psychiatrii o samobójstwach).
Mam siniaki na kolanach, obdrapane ręce i spojrzenie mówiące "niech mnie ktoś dobije". To nie tak, że jest tragicznie. Uśmiecham się spacerując, widząc kwitnący bez i urocze pieski, zabawiając bobasy na zajęciach z pediatrii, wtulając nos w miękkie futerko Karmela, wychodząc wcześniej z zajęć i zasypiając z myślą, że budzik jest ustawiony na późniejszą godzinę niż 5. Ale jest czasem nieprzyjemnie, czuję się do tyłu ze wszystkim, mam wrażenie, że cokolwiek robię - robię źle.
W pokoju mam coraz większy syf, w głowie też - zapominam o cholernych tabletkach. Muszę się wziąć w garść ale nie chcę, to wszystko jest do dupy.
Na szczęście jedna rzecz jakoś mnie coraz mniej gryzie, jeżeli wcale. Chociaż tyle, że nie ciągnie mnie to w dół.
Avicii podobno popełnił samobójstwo, cóż... teraz jakoś łatwiej mi się pogodzić z jego śmiercią. Zawsze łatwiej mi uszanować wybór konkretnej osoby, niż ślepy los.
Are you baptized and you born again?
I'ma raise hell for the bitter end
I'm a crazy little bitch in the first degree
Shame on you for loving me.
